Korespondecja elektroniczna

Korespondecja elektroniczna

Poczta elektroniczna lub krótko e-poczta– usługa internetowa, w nomenklaturze prawnej określana zwrotem świadczenie usług drogą elektroniczną, służąca do przesyłania wiadomości tekstowych, tzw. listów elektronicznych – stąd zwyczajowa nazwa tej usługi.

List elektroniczny (nazywany najczęściej e-mailem), mimo że jest dość już rozpowszechnioną formą korespondencji, nie ma w języku polskim dostatecznie wykształconych stylistycznych cech gatunkowych. Oznacza to, że w praktyce forma e-maila nawiązuje do dwóch przeciwstawnych wzorców: bądź do wzorca listu tradycyjnego, bądź do wzorca bezpośredniej (czy telefonicznej¹) rozmowy. I – co ciekawe – w tym samym e-mailu znajdujemy najczęściej oba te wzorce: początek e-maila odwzorowuje na ogół rozmowę, zakończenie zaś – list. Takie bowiem formy rozpoczynające, jak Cześć, Dzień dobry, Witam typowe są dla kontaktów twarzą w twarz. Tak mówimy, gdy spotykamy kogoś znajomego. Natomiast formy kończące e-maile w większości przypominają formuły grzecznościowe umieszczane w listach: Pozdrawiam, Serdeczne pozdrowienia, Z wyrazami szacunku, Z poważaniem.

 
Jest to obecnie najszybsza i najtańsza forma porozumiewania się pomiędzy użytkownikami sieci.

Poczta działa na zasadzie przesyłania informacji do wybranego użytkownika i zapisywania jej w skrzynce, gdzie przesyłka czeka na odbiór. Użytkownik, który rozpoczyna pracę w sieci, jest informowany, że czeka na niego poczta. Może ją otrzymać za pośrednictwem programu obsługi poczty (np. MS Outlook).



Przesyłać można drobną korespondencję tekstową, a także pliki binarne przygotowane za pomocą dowolnych programów. Koszt przesyłania to tylko koszt połączenia telefonicznego. Prócz stałych opłat za korzystanie z sieci, jeśli są one pobierane, niema żadnej dodatkowej opłaty za transmisje. Poczta dociera do użytkownika sieci niemal natychmiast. Szybkość przesyłania informacji zależy od obciążenia sieci. List przechodzi przez kolejne węzły, gdzie czeka na możliwość dalszego przesyłania.



Dzięki programowi Microsoft Outlook Express wszystkie narzędzia do komunikacji w trybie online znajdują się na pulpicie - możesz za ich pomocą wymieniać pocztę e-mail z przyjaciółmi albo dołączyć do grup dyskusyjnych, aby dzielić się pomysłami i informacjami.



Zarządzanie wieloma kontami pocztowymi i kontami grup dyskusyjnych

Jeśli masz kilka kont pocztowych od różnych ów internetowych (ISP), możesz używać ich wszystkich z jednego okna. Podobnie, jeśli dany dostawca Usenet używa kilku serwerów grup dyskusyjnych, możesz ustawić osobne konta i hasła dla każdego z nich, a następnie łatwo przełączać się między nimi bez konieczności ponownego konfigurowania przeglądarki grup dyskusyjnych.



Szybkie i łatwe przeglądanie wiadomości

Używając listy wiadomości i okienka podglądu możesz jednocześnie oglądać listę wiadomości i odczytywać poszczególne wiadomości. Lista folderów obejmuje foldery pocztowe, serwery grup dyskusyjnych i grupy dyskusyjne. Możesz łatwo przełączać się między nimi. Możesz również dodawać foldery, aby ułatwić sobie porządkowanie i sortowanie wiadomości, a następnie określić zasady skrzynki pocztowej, dzięki którym przychodząca poczta, spełniająca określone kryteria, jest automatycznie kierowana do podanego folderu.



Przechowuj pocztę na serwerze, aby umożliwić odczytywanie jej z kilku komputerów

Jeśli usługodawca internetowy używa serwera poczty IMAP dla poczty przychodzącej, możesz odczytywać, przechowywać i porządkować wiadomości w folderach na serwerze bez pobierania wiadomości i umieszczania ich na własnym komputerze. W ten sposób można oglądać wiadomości z dowolnego komputera, który może połączyć się z serwerem.



Używaj książki adresowej do przechowywania i pobierania adresów e-mail

Nazwy i adresy możesz zapisać w książce adresowej importując je z innych programów, wpisując je, dodając je z otrzymanych wiadomości e-mail lub wyszukując popularne internetowe usługi katalogowe (białe strony). Przy uzyskiwaniu dostępu do internetowych usług katalogowych książka adresowa obsługuje protokół LDAP (Lightweight Directory Service Access Protocol).

Dodawaj do wiadomości osobisty podpis lub papeterię

Podstawowe informacje (takie jak swój numer telefonu) wstawiaj do wychodzących wiadomości jako część osobistego podpisu. Możesz również dodawać wzory papeterii i tła, aby wiadomości były bardziej atrakcyjne.



Wysyłaj i odbieraj wiadomości bezpieczne

Używając identyfikatora cyfrowego możesz cyfrowo podpisywać i szyfrować wiadomości. Cyfrowe podpisanie wiadomości upewnia adresatów, że wiadomość pochodzi rzeczywiście od danego nadawcy, a szyfrowanie powoduje, że tylko określeni adresaci mogą odczytać wiadomość.



Znajdź grupy dyskusyjne, które Cię interesują

Szukasz określonych grup dyskusyjnych? Możesz wyszukiwać grupy dyskusyjne zawierające słowa kluczowe lub przeglądać wszystkie grupy dyskusyjne dostępne dla danego dostawcy Usenet. Po znalezieniu grupy dyskusyjnej, którą chcesz regularnie przeglądać, dodaj ją do listy "Z subskrypcją", co pozwoli na łatwe znalezienie jej w przyszłości.



Przeglądaj wątki grup dyskusyjnych w sposób wydajny

Możesz odczytać wiadomość grupy dyskusyjnej i wszystkie odpowiedzi na nią (zwane "wątkami") bez czytania całej listy wiadomości. Podczas przeglądania listy wiadomości możesz rozwijać i zwijać wątki, co ułatwia znalezienie informacji, które Cię interesują. Możesz również oznaczać wiadomości, aby wskazać, że zostały one przeczytane, odfiltrowywać wiadomości niepożądane albo tak ustawić program Outlook Express, aby wyświetlane były tylko wiadomości nie przeczytane.



Pobieraj wiadomości grup dyskusyjnych do czytania w trybie offline

Aby wydajnie korzystać z czasu w trybie online, możesz pobierać wiadomości lub całe grupy dyskusyjne - odczytanie wiadomości nie wymaga wtedy połączenia z usługodawcą internetowym. Możesz również pobrać same nagłówki wiadomości do przejrzenia w trybie offline, a następnie zaznaczyć tylko te, które chcesz przeczytać podczas następnego połączenia. Możesz także redagować wiadomości w trybie offline, a następnie wysyłać je podczas następnego połączenia.





Podwaliny pod powstanie Internetu położono na początku lat 60., kiedy amerykańska firma RAND Corporation prowadziła badania nad możliwością dowodzenia i łączności w warunkach wojny nuklearnej. Na podstawie jej raportów podjęto badania nad skonstruowaniem sieci komputerowej mogącej funkcjonować pomimo zniszczenia jej części np. w wyniku ataku atomowego.

Badania prowadzono w ramach projektów DARPA, ich efektem było powstanie prototypowej sieci ARPA-net i opracowanie podstawowych koncepcji technicznych, z których głównymi były: pakietowy system przesyłania informacji (informacja dzielona jest na małe porcje z których każda przesyłana jest niezależnie, a następnie składana w całość) i decentralizacja, czyli równorzędne traktowanie komputerów w sieci (przez co nie istnieje centrum, którego uszkodzenie niszczyłoby całą sieć).

Pierwsze prototypowe fragmenty sieci powstały w latach 1966-1967, a w 1969 roku połączyły cztery amerykańskie centra akademickie. Zaczęto wtedy opracowywać szczegóły techniczne protokołów komunikacyjnych. W 1973 roku sieć przekroczyła granice Ameryki i dołączono do niej pierwsze dwa komputery w Europie.

Nazwy Internet użyli w 1974 roku Vint Cerf i Bob Kahn w artykule w Transmission Control Protocol . Stopniową techniczną ewolucję sieci (np. przejście na znacznie wydajniejsze protokoły komunikacyjne) uwieńczyło w końcu lat 80. i w latach 90., przejęcie opieki nad rozwojem sieci przez NFS (National Science Foundation). Projekt wzbudzał ogromne zainteresowanie środowisk uniwersyteckich nie tylko w Stanach Zjednoczonych, ale i na całym świecie. W celu ułatwienia wymiany informacji naukowej powstawały w latach 80. sieci wzorowane na ARPA, m.in.: przeznaczony dla potrzeb środowisk naukowych BITNET, EARN i CSNET, które z czasem, pozostając administracyjnie odrębnymi, otwarły się na Internet.

Szacuje się, że w 1991 roku w ramach Internetu funkcjonowało 5000 sieci skupiających 700 000 komputerów, z których korzystało ok. 4 000 000 użytkowników. Był to także rok powstania najpopularniejszej z dotychczas wykorzystywanych usług internetowych WWW. Obecnie Internet przestał być własnością instytucji rządowych i w większości należy do firm prywatnych. Ilość komputerów podłączonych stałymi łączami do sieci szacuje się na ok. 9,5 mln (1996).