Konfiguracja komputera do pracy w sieci.

cmd.exe – interpreter poleceń stosowany w rodzinie systemów operacyjnych Microsoft Windows NT (włączając Windows 2000, XP, 2003, Windows Vista i Windows 7), Windows CE oraz OS/2.

ipconfig – polecenie w systemach operacyjnych Microsoft Windows służące do wyświetlania konfiguracji interfejsów sieciowych. Zwalnia i aktualizuje dzierżawy DHCP oraz wyświetla, rejestruje i usuwa nazwy DNS. Narzędzie pomocne przy wykrywaniu błędnego adresu IP, maski podsieci lub bramy domyślnej. Odpowiednik w systemach UNIX to ifconfig

DHCP – protokół dynamicznego konfigurowania węzłów) – protokół komunikacyjny umożliwiający komputerom uzyskanie od serwera danych konfiguracyjnych, np. adresu IP hosta, adresu IP bramy sieciowej, adresu serwera DNS, maski podsieci. Protokół DHCP jest zdefiniowany w RFC 2131 i jest następcą BOOTP. DHCP został opublikowany jako standard w roku 1993.

W kolejnej generacji protokołu IP, czyli IPv6, jako integralną część dodano nową wersję DHCP, czyli DHCPv6. Jego specyfikacja została opisana w RFC 3315.

W sieci opartej na protokole TCP/IP każdy komputer ma co najmniej jeden adres IP i jedną maskę podsieci; dzięki temu może się komunikować z innymi urządzeniami w sieci.

Protokół internetowy ( Internet Protocol, skrót IP) – protokół komunikacyjny warstwy sieciowej modelu OSI (warstwy internet w modelu TCP/IP). Protokół internetowy to zbiór ścisłych reguł i kroków postępowania, które są automatycznie wykonywane przez urządzenia w celu nawiązania łączności i wymiany danych. Używany powszechnie w Internecie i sieciach lokalnych.

Dane w sieciach IP są wysyłane w formie bloków określanych mianem pakietów. W przypadku protokołu IP, przed rozpoczęciem transmisji nie jest zestawiana wirtualna sesja komunikacyjna pomiędzy dwoma hostami, które nie komunikowały się ze sobą wcześniej.

Protokół IP jest protokołem zawodnym – nie gwarantuje, że pakiety dotrą do adresata, nie zostaną pofragmentowane, czy też zdublowane, a ponadto mogą dotrzeć do odbiorcy w innej kolejności niż zostały nadane. Niezawodność transmisji danych jest zapewniana przez protokoły warstw wyższych (np. TCP), znajdujących się w hierarchii powyżej warstwy sieciowej.

Domain Name System (DNS, pol. „system nazw domenowych”) – system serwerów, protokół komunikacyjny oraz usługa obsługująca rozproszoną bazę danych adresów sieciowych. Pozwala na zamianę adresów znanych użytkownikom Internetu na adresy zrozumiałe dla urządzeń tworzących sieć komputerową. Dzięki DNS nazwa mnemoniczna, np. pl.wikipedia.org jest tłumaczona na odpowiadający jej adres IP, czyli 91.198.174.232

DNS to złożony system komputerowy oraz prawny. Zapewnia z jednej strony rejestrację nazw domen internetowych i ich powiązanie z numerami IP. Z drugiej strony realizuje bieżącą obsługę komputerów odnajdujących adresy IP odpowiadające poszczególnym nazwom. Jest nieodzowny do działania prawie wszystkich usług sieci Internet

Urządzenia peryferyjne

Urządzenie peryferyjne (ang. peripheral device) - dowolna część komputera inna niż procesor (CPU) i pamięć operacyjna, czyli są to np. klawiatura, monitor, mysz, drukarka, skaner, napęd taśmowy, mikrofon, głośnik, aparat fotograficzny,dżojstik, kamera internetowa.

Szybka pamięć robocza, jak RAM, ROM czy, dawniej, rdzeń, nie może być określana mianem urządzenia peryferyjnego. Współczesne określenie "urządzenie" jest ogólniejsze w tym sensie, że jest odnoszone do obiektów takich, jak dalekopis,RAM-drive czy karta sieciowa.

Niektórzy argumentują, że z nadejściem komputera osobistego (PC) płyta główna, dysk twardy, klawiatura, mysz i monitor są częściami podstawowego systemu komputerowego i stosują termin "urządzenie peryferyjne" do dodatkowych, opcjonalnych komponentów maszyny.

Najbardziej popularnym urządzeniem peryferyjnym komputera jest klawiatura.

Klawiatura jest to uporządkowany zestaw klawiszy służący do ręcznego sterowania urządzeniem lub ręcznego wprowadzania danych. W zależności od spełnianej funkcji klawiatura zawiera różnego rodzaju klawisze  alfabetyczne, cyfrowe, znaków specjalnych, funkcji specjalnych, o znaczeniu definiowanym przez użytkownika.
Klawiatury występują w najróżniejszych urządzeniach ? maszynach do pisania, kalkulatorach, telefonach komórkowych, tokenach; w szczególności jest to jeden z podzespołów wejściowych komputera. Aktualnie używane modele klawiatur komputerowych mają około 100 klawiszy. Coraz częściej w klawiatury komputerowe wbudowuje się dodatkowe elementy sterujące (dodatkowe przyciski) i kontrolne (diody świecące) - najczęściej dla obsługi multimediów.

Kolejnym bardzo popularnym elementem peryferyjnym jest drukarka.


Drukarka - urządzenie współpracujące z komputerem, służące do przenoszenia danego tekstu, obrazu na różne nośniki druku (papier, folia, płótno i tym podobne). Niektóre drukarki potrafią również pracować bez komputera, na przykład drukować zdjęcia wykonane cyfrowym aparatem fotograficznym (po podłączeniu go do drukarki lub po włożeniu karty pamięci z zapisanymi zdjęciami do wbudowanego w drukarkę slotu).





Monitor - urządzenie wyjściowe, podłączone do komputera będące źródłem światła, wyświetlające na własnym ekranie obraz oglądany z drugiej strony przez oglądającego. Wyróżnia się monitory lampowe (kineskopowe) - CRT, monitory oparte na ciekłych kryształach (LCD), oraz monitory plazmowe.

Sieć komputerowa

Sieć komputerowa- grupa kilku komputerów, połączonych ze sobą za pomocą dowolnego medium transmisyjnego w celu wymiany danych i współdzielenia zasobów sieciowych ze sobą za pomocą dowolnego medium transmisyjnego w celu wymiany danych i współdzielenia zasobów sieciowych.

Zalety sieci komputerowych:

możliwość komunikacji z innymi osobami (np. poprzez wiadomości email);

žmożliwość korzystania z wspólnych zasobów sieciowych (sprzętu, oprogramowania), dzięki czemu nie ma potrzeby kupowania wielu urządzeń i programów osobno dla każdego komputera;

žszybkość, oszczędność czasu i bezproblemowość w przenoszeniu danych, plików i programów z jednego komputera na inny (nawet znajdujący się w drugim końcu świata);

žoszczędność w zakupie oprogramowania (pewne programy np. firewall wystarczy zainstalować na jednym komputerze);

žbezkonfliktowość, prostota i wygoda podczas dostępu do wspólnych bazy danych z różnych komputerów (nawet jak znajdują się one w innych częściach świata);

Wady sieci komputerowych:

žwysokie ceny urządzeń sieciowych i medium transmisyjnych;

zagrożenia związane z działaniem „sieciowych włamywaczy”, hakerów (np. usunięcie danych, uszkodzenie systemu);ž

problemy związane z tworzeniem i zarządzaniem sieci (np. zakłócenia, awarie, podłączanie wszystkich urządzeń i zasobów sieciowych kablami);ž

zagrożenia bezpieczeństwa i stabilności działania wszystkich systemów w wyniku zainfekowania jednego komputera;ž

awaria jednego urządzenia lub medium transmisyjnego może spowodować uszkodzenie całej sieci komputerowej;

Cechy użytkowe sieci komputerowej:

ułatwienie komunikacji między ludźmi.

udostępnianie plików, danych i informacji.

udostępnianie zasobów sprzętowych.

uruchamianie programów na komputerach zdalnych.

rozpowszechnianie Wolnego i Otwartego Oprogramowania.

Składniki sieci komputerowej:

Wśród składników sieci komputerowej można wyróżnić następujące, główne grupy:

1 .hosty – czyli komputery sieciowe, dzięki którym użytkownicy mają dostęp do sieci;

2. serwery – stale włączone komputery o dużej mocy obliczeniowej, wyposażone w pojemną i wydajną pamięć operacyjną i pamięć masową;

3. medium transmisyjne – nośnik informacji, realizujący funkcję kanału komunikacyjnego. Są to kable: miedziane i światłowodowe i/lub fale radiowe;

4. sprzęt sieciowy – koncentratory, przełączniki, routery, karty sieciowe, modemy, punkty dostępu

5. oprogramowanie – programy komputerowe zainstalowane na hostach, serwerach i innych urządzeniach sieciowych.

• 
  

Usługi z literką "e".

Handel elektroniczny – procedury wykorzystujące środki i urządzenia elektroniczne (telefon stacjonarny i komórkowy, faks, Internet, telewizję) w celu zawarcia transakcji handlowej. Najbardziej popularną metodą handlu elektronicznego jest handel internetowy, gdzie występują transakcje handlowe pomiędzy sprzedającymi a kupującymi. Najbardziej powszechną formą handlu elektronicznego są sklepy internetowe, np. ebay, allegro.

Na czym to polega?

Dzięki swojemu szerokiemu zasięgowi i elastyczności, handel elektroniczny stajesię coraz bardziej znaczącym kanałem sprzedaży dla współczesnych firm. Wiele przedsiębiorstw, które zawsze opierały swoją działalność na bezpośrednich, osobistych interakcjach z klientem, decyduje się na uruchomienie serwisu internetowego przeznaczonego do obsługi handlu elektronicznego. Tym, którzy pracują obecnie nad strategią sprzedaży produktów lub świadczenia usług przez Internet, warto zwrócić uwagę na etapowe podejście do handlu elektronicznego, gdyż oferuje ono liczne korzyści. Można przetestować rynek, szybko zmodyfikować swój serwis, aby dostosować go do zmieniających się wymagań klientów, i zintegrować sprzedaż online z tradycyjną działalnością.

W swee.j najprostszej formie określenie "handel elektroniczny" odnosi się do dowolnej transakcji zawartej przez Internet. Jednak określenie to jest bardzo pojemne, obejmuje bowiem wszystko, od pojedynczej strony WWW, na której oferowanych jest kilka pozycji, po całe firmy zajmujące się wyłącznie handlem w świecie online.

Aby rozpocząć handel elektroniczny, wystarczy tylko umieścić ofertę specjalną w swoim serwisie WWW i umożliwić klientom składanie zamówień online. Nie muszą oni nawet płacić "tu i teraz". Można im zaoferować 30-dniowy kredyt lub poinformować o możliwości przesłania czeku.

Jest to uproszczone podejście, ale od niego właśnie zaczynało wiele firm. Na drugim końcu skali są firmy, które opierają swoją działalność wyłącznie na handlu elektronicznym. Firmy tego rodzaju nie tylko akceptują płatności kartami kredytowymi, ale także wprowadzają nowe formy płatności, takie jak e pieniądze. Między tymi dwiema skrajnościami jest bardzo wiele opcji pośrednich. Można uczynić z handlu elektronicznego centralny element strategii sprzedaży lub po prostu ciekawy, dodatkowy kanał dostępu do rynku.

Strategia oparta na handlu elektronicznym daje klientom do dyspozycji możliwości wcześniej niedostępne. Mogą oni kupować o dowolnej porze i z dowolnego miejsca, komfortowo i bez konieczności wstawania od biurka czy wychodzenia z pokoju. Jest bardzo prawdopodobne, że w takich warunkach dłużej będą wędrować po wirtualnych sklepach i więcej wydawać. A klienci wyposażeni w odpowiednie środki, to klienci lojalni.

Najlepsi sprzedawcy nie narzucają się klientom; pozwalają przeglądać ofertę w dogodnym dla klienta czasie, ale czuwają, aby zawsze w pobliżu był ktoś, kto zareaguje na zasygnalizowany zamiar zakupu. Handel elektroniczny działa w identyczny sposób. Klienci przeglądają serwis, na przykład klikając produkty, które im się podobają, i dodając je do wirtualnego koszyka na zakupy. Trudne momenty zdarzają się wtedy, kiedy klient nie jest pewien, czy dany produkt jest odpowiedni, oraz kiedy przystępuje do składania zamówienia. Prezentacja pełnej informacji w punkcie sprzedaży może pomóc w przezwyciężeniu początkowego wahania. Zdjęcia i szczegółowe informacje podkreślają wartość produktu i zapewniają klienta, że to właśnie jest najlepszy wybór. Jednak przy składaniu zamówienia problem jest bardziej złożony i rzeczywistość wygląda tak, że wielu klientów wciąż pozostawia swoje koszyki bez ostatecznego zatwierdzenia. Na tym etapie zasadnicze znaczenie dla pomyślnego zamknięcia transakcji sprzedaży mają zrozumiałe komunikaty o prowadzonej przez firmę polityce zwrotów i absolutnym bezpieczeństwie dokonywania zakupów online.

Prawa autorskie.

Prawa autorskie- pojęcie prawnicze oznaczające ogół praw przysługujących autorowi utworu albo zespół norm prawnych wchodzących w skład prawa własności intelektualnej, upoważniających autora do decydowania o użytkowaniu dzieła i czerpaniu z niego korzyści finansowej.
Zgodnie z ustawą, przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór). Prawo autorskie działa automatycznie - ochrona praw autorskich rozpoczyna się z chwilą ustalenia utworu, bez konieczności spełnienia jakichkolwiek formalności przez jego twórcę. Utwór nie musi przy tym być skończony. W szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory:

• wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe),
• plastyczne,
• fotograficzne,
• lutnicze,
• wzornictwa przemysłowego,
• architektoniczne, architektoniczno-urbanistyczne i urbanistyczne,
• muzyczne i słowno-muzyczne,
• sceniczne, sceniczno-muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne,
• audiowizualne (w tym wizualne i audialne).

Ustawa określa także szereg rodzajów treści, które nie są przedmiotem prawa autorskiego i nie korzystają z ustawowej ochrony:

• idee i pomysły, chyba że są wyrażone oryginalną formą;
• urzędowe dokumenty, materiały, znaki i symbole;
• akty normatywne lub ich urzędowe projekty;
• opublikowane opisy patentowe lub ochronne;
• proste informacje prasowe;
• pomysły i tematy badawcze oraz teorie i fakty naukowe;
• znane powszechnie od dawna formy plastyczne, przestrzenne lub muzyczne;
• elementy utworów pozbawione charakteru twórczego, np.: typowe tabele, rysunki, zestawienia pozbawione oryginalnej koncepcji np. alfabetyczne;
• utwory wystawione na stałe na ogólnie dostępnych drogach, ulicach, placach lub w ogrodach, jednakże nie do tego samego użytku;
• utwory wystawione w publicznie dostępnych zbiorach, takich jak muzea, galerie, sale wystawowe, lecz tylko w katalogach i w wydawnictwach publikowanych dla promocji tych utworów, a także w sprawozdaniach o aktualnych wydarzeniach w prasie i telewizji, jednakże w granicach uzasadnionych celem informacji;
• znaki firmowe użyte w celach informacyjnych.

Budowa komputera.

1. Opis budowy komputera.

Z czego składa się komputer?

Prawie każdy z nas ma w swoim domu komputer. Jest to niezwykle przydatny wynalazek, który ułatwia nam pracę, naukę, a także dostarcza rozrywki i możliwość komunikowania się z innymi osobami. Większość z nas bardziej interesuje się tym, jakie daje nam możliwości niż tym, z czego jest złożony. Krotko mówiąc na budowę komputera w większości składa się elektronika. Jedynym elementem nie spełniającym tych kryteriów jest natomiast obudowa komputera, która pełni rolę zabezpieczenia urządzeń, które się pod nią znajdują, a także może być ozdobą. Dzięki podłączeniu do komputera innych urządzeń takich jak skaner, drukarka, mysz, czy klawiatura możemy korzystać z Internetu czerpiąc z niego niezbędne informacje, komunikować się z innymi, drukować potrzebne dokumenty, a także wykonywać niezliczoną ilość innych czynności, a wszystko to dzięki elektronice. Sygnały i polecenia są przesyłane z jednego urządzenia na inne, co pozwala na niezawodna ich pracę. Funkcjonalność komputera pozwala na pracę na nim zarówno dziecku jak i informatykom. Pomimo skomplikowanej budowy bardzo łatwo jest nauczyć się podstawowych zasad jego obsługi, a z czasem nabierając doświadczenia zgłębiać kolejne nieznane mam do tej pory tajniki.

2. Jak złożyć komputer?

Decydując się na samodzielne złożenie komputera, bez udziału zewnętrznej firmy, należy przestrzegać kilku podstawowych zasad. Poniżej zostało zaprezentowane składanie komputera stacjonarnego krok po kroku:

• 1. Najpierw należy wybrać podzespoły pasujące i współpracujące ze sobą:

•   a) obudowa (do której zmieści się wybrana płyta główna)

•   b) płyta główna (z gniazdem dopasowanym do procesora)

•   c) procesor

•   d) karta graficzna

•   e) pamięć RAM

•   f) dysk twardy lub SSD

•   g) ewentualnie dodatkowe chłodzenie

•   h) zasilacz (dostarczający wystarczająco dużo mocy)

• 2. Na płycie głównej należy zamieścić wszystkie podstawowe podzespoły m.in. procesor wraz z układem chłodzącym. Najpierw w wyznaczonym miejscu (gniazdo) umieszcza się procesor. Następnie, przed zamontowaniem radiatora lub wentylatora, należy nałożyć pastę termoprzewodzącą (jeśli układ chłodzenia takowej nie posiada). Należy pamiętać o podłączeniu wentylatora do gniazda zasilającego znajdującego się na płycie głównej.

• 3. W podłużnych slotach na płycie głównej należy umieścić kości pamięci RAM. Warto przed montażem zapoznać się z instrukcją obsługi, w której zostaną podane informacje o kolejności obsadzania slotów.

• 4. Kolejnym krokiem jest instalacja zasilacza w obudowie. Najlepiej umieścić go na dole skrzynki, wentylatorem do dołu.

• 5. Następna w kolejności montowana jest płyta główna za pomocą śrubek i kołków dostarczonych przez producenta obudowy. Nie można zapomnieć o podłączeniu portów USB oraz przycisków Power i Restet znajdujących się z przodu obudowy.

• 6. Większość nowych obudów ma w swoim wyposażeniu specjalne szyny, które umożliwiają prosty montaż dysków twardych czy SSD. Po włożeniu nośnika na miejsce konieczne jest połączenie dysku z płytą główną za pomocą kabli SATA.

• 7. Kartę graficzną umieszcza się w porcie PCI Express x16.

• 8. Na sam koniec pozostało podłączenie zasilania do płyty głównej, karty graficznej oraz dysków twardych zgodnie z instrukcją lub opisem znajdującym się na zasilaczu.

Przed rozpoczęciem montażu warto się wyposażyć w śrubokręt krzyżakowy, który pozwoli na przykręcenie wszystkich śrubek.

3. Urządzenia zewnętrzne.

Urządzenia zewnętrzne dzielimy na:
a) wejściowe za pomocą, których użytkownik wprowadza informacje do komputera: klawiatura, notebook, mysz, touchpad, kamera, aparat itd.
b)wyjściowe przez, które komputer przekazuje użytkownikowi wynik swojej pracy: monitor, rzutnik, drukarka, ploter, głośnik itd.

Sposoby komunikowania się.

Sposoby przekazywania informacji w Internecie.

Tempo zmian technologicznych we współczesnym świecie jest oszałamiające. Obecnie kupuje się znacznie więcej komputerów niż samochodów. Multimedialne technologie docierają do biur, szkół oraz również do domów. Połączenie tekstu, dźwięku, obrazu statycznego i wideo stwarza zupełnie nowe możliwości w przekazywaniu różnego rodzaju informacji oraz wiedzy. Dla wielu milionów ludzi na świecie wymiana informacji poprzez Internet stała się łatwiejsza, szybsza, a może nawet wygodniejsza, niż za pomocą tradycyjnego telefonu lub faksu, który nie oferuje takich możliwości, jak choćby przesyłanie plików. Te zmiany sprawiają, że nowoczesne społeczeństwo informacyjne musi wypracować zupełnie nowy model w sposobie przekazywania wiedzy.

Informacja jest to teoria przekazywania wiadomości (obraz, dźwięk, wskazanie przyrządu pomiarowego, słowo, itp.) które mogą być wyzyskane przez ludzi, organizmy żywe lub urządzenia automatyczne do sprawnego przeprowadzenia celowego działania, przesyłanie wiadomości polega na ich przesyłaniu z jednego miejsca w drugie lub na przenoszeniu w czasie (zapamiętywanie, rejestracja). Teoria informacji bierze pod uwagę własności źródła wiadomości, a nie własność poszczególnych wiadomości. Informacja w cybernetyce i teorii informacji każdy czynnik, który organizmy żywe lub urządzenia automatyzowane mogą wykorzystać do bardziej sprawnego, celowego działania, np. sterowanie.

Porozumiewanie się w sposób „wirtualny” od kilku lat na całym świecie staje się procesem coraz bardziej zintensyfikowanym. Elektroniczna komunikacja to nie tylko telefony komórkowe czy poczta e-mailowa – coraz więcej osób w codziennym życiu wykorzystuje e- narzędzia: tekstowe lub głosowe komunikatory internetowe.

· Tekstowe komunikatory internetowe to aplikacja pozwalająca na komunikację tekstową pomiędzy dwom lub więcej użytkownikami komputerów wykorzystujących w tym celu sieć komputerową.- Internet. Od wiadomości przekazywanej droga emaliowa komunikatory różnią się tym, że użytkownicy mogą wymienić informację w czasie rzeczywistym. W Polsce rozmowy za pomocą elektronicznych kanałów przekazu są coraz bardziej popularne.

· Głosowe komunikatory internetowe pozwalają na rozmowy głosowe dwóch osób w czasie rzeczywistym, które do porozumiewania się używają łącza internetowego. Ta forma komunikacji różni się nieznacznie od korzystania z tradycyjnej telefonii, różnica polega tylko na tym, że głosowa komunikacja do porozumiewania wykorzystuje element, jakim jest komputer.

W Polsce również rozmowy za pomocą elektronicznych kanałów przekazu stały się codziennością. Poniżej zaprezentowane zostały najbardziej popularne aplikacje do e-rozmów używane w naszym kraju. Jest to jednak tylko znikoma część wszystkich komunikatorów internetowych, którymi posługują się użytkownicy na świecie.
Gadu-Gadu – program umożliwiający bezpośrednią i bezpłatną komunikację w Internecie (prowadzenie rozmów w czasie rzeczywistym). Aplikacja pozwala również na wysyłanie wiadomości SMS do telefonów komórkowych wszystkich sieci w Polsce. Narzędzie to jest obecnie najbardziej popularnym komunikatorem w kraju.

Tlen - program umożliwia prowadzenie rozmów w Internecie w czasie rzeczywistym oraz wysyłanie wiadomości tekstowych na telefony komórkowe. Dodatkową zaletą tej aplikacji jest jej kompatybilność z programem Gadu-Gadu.

Konnekt– oprócz tradycyjnych rozmów między użytkownikami i przesyłania wiadomości tekstowych na telefony komórkowe, aplikacja ta pozwala na przesyłanie plików, a także grafik. Posługując się Konnekt użytkownicy mają możliwość wymiany informacji z osobami, które używają innych komunikatorów tj. Jabber, Gadu Gadu, Tlen, AQQ, ICQ.

ICQ – pierwszy komunikator internetowy na świecie, powstał w 1996 roku w Izraelu. Pozwala on na kontaktowanie się w sposób pisemny z drugą osobą mającą konto na ICQ. Aplikacja ta pozwala na transfer plików, wysyłanie wiadomości SMS, wysyłanie okolicznościowych e-kartek oraz wideokonferencje. Ponadto program zapewnia użytkownikom rozrywkę, dając możliwość grania w proste flashowe gry (możliwość potyczki 2 graczy jednocześnie).

Skype – program do komunikacji głosowej. Aplikacja pozwalająca na nieograniczone czasem rozmowy z innym odbiorcom, który również jest użytkownikiem tego programu. Skype oferuje dobrą jakość dźwięku i co ważne, rozmowy przy użyciu komunikatora są całkowicie bezpłatne. Płatne są jedynie rozmowy z rozmówcami korzystającymi ze standardowych numerów telefonicznych, ceny jednak są niewysokie. Coraz częściej komunikator głosowy jest niezastąpiony w codziennej komunikacji biurowej jednocześnie będąc nieskomplikowanym i wygodnym w użyciu narzędziem.
Spik – to bezpłatna aplikacja pozwalająca zarówno na rozmowy głosowe, jak i przekazywanie komunikatów tekstowych w czasie rzeczywistym. Program pozwala również na przesyłanie plików tekstowych i graficznych a także powiadamia użytkownika o nowej poczcie, którą otrzymał do swojej skrzynki e-mailowej.

AQQ – to program używany do komunikacji zarówno tekstowej, głosowej, a także video oraz sms. Za pomocą aplikacji użytkownik ma również możliwość przesyłania dokumentów w postaci elektronicznej. Jak spora część również AQQ pozwala na komunikację z innymi sieciami tj. Tlen, Gadu-Gadu, ICQ, MSM.


Centralnym problemem w komunikacji internetowej stało się przekazywanie emocji w kontaktach bezpośrednich załatwiane przy pomocy odpowiedniej konfiguracji mięśni twarzy i tonu głosu, bez których Internet się obywa.Początkowo ten brak nie był kompensowany i komunikacja przez Internet była odbierana jako chłodna i bezosobowa. A potem pojawiły się poręczne akronimy (np. "rotfl", "rolling on the floor with laughter" czyli "turlać się ze śmiechu po podłodze") oraz niespotykane dotąd w piśmiennictwie zestawy znaków symbolicznie wyobrażające twarze (w rzucie poziomym) w różnych stanach (:-) czy:-S), które następnie zaczęto zastępować małymi rysunkami czyli emotikonami (od 'emotion icon' - obraz, symbol emocji) i stały się tak powszechne, że dziś nawet Word97 automatycznie interpretuje:) jako , aa:( ako . Całkowicie tekstowy na początku tryb komunikacji zyskał sobie oprawę graficzną i, zwłaszcza w przypadku, czatów i komunikatorów p2p, zaczęto ją intensywnie rozwijać i wzbogacać. Obecnie każdy komunikator i czat oferuje standardowy zestaw emotikonów, w tym, co najmniej kilka, emotikonów 'stanu' (opisujących dostępność danego użytkownika). I tak, przykładowo, gadu-gadu ma 130 emotikonów w podstawowym zestawie (w tym, 5 emotikonów stanu), tlen 32 (i podobną liczbę 'stanów'), zaś wśród czatów onet oferuje ich 87, a interia rekordową w tym przypadku liczbę 228 emotikonów (w tym nieobecne na onecie emotikony stanu w rodzaju 'telefonuje' albo 'zaraz wracam'). Można się jednak zastanawiać, czy rzeczywiście wszystkie z tych obrazków można nazwać emotikonami, gdyż część niespecjalnie odnosi się do jakichś szczególnych emocji (np. ikony zwierząt), raczej służą jako swoisty 'avatar’, czyli graficzna reprezentacja użytkownika i pojawiają się zwłaszcza na czatach.
Warto też wspomnieć, że emotikony i obrazki zdają się wypierać skróty w rodzaju "pls" ("please", czyli "proszę") czy "cu" ("see you", czyli "do zobaczenia"). Co więcej, nawet, gdy brakuje odpowiedniego obrazka dla wyrażenia jakiejś treści, opis 'stanu umysłu' zostaje potraktowany jak nazwa, emotikonu, czyli wpisany w nawiasach <> (na przykład ""). Wszelkiego rodzaju obrazki tak się rozpleniły na czatach, szczególnie, że przy dużej podaży nowych obrazków ze strony administratorów portali obrazki często są wstawiane na próbę, bez znaczenia dla treści komunikacji, jako czysty ozdobnik, co potrafi znacznie utrudnić rozmowę i z tego powodu niektóre tak zwane 'pokoje' (od "chat rooms") w swych regulaminach zakazują ich używania.
Interpretowane jest także pisanie wyłącznie dużymi literami - jako krzyczenie. Nadużywanie dużych liter i klawisza Caps Lock jest źle widziane w każdym przypadku i dlatego stosowane w ograniczonym zakresie (często duża litera nie pojawia się nawet na początku zdanie lub nicka). Za to użytkownicy dość często korzystają z możliwości zmiany koloru czcionki. Szczególnie często różnokolorowe czcionki występują na czacie. Wynika to ze specyficznych warunków porozumiewania się za pomocą tego medium: w każdym pokoju na czacie zazwyczaj znajduje się, co najmniej 10 osób, zaś w 'godzinach szczytu' w najbardziej zatłoczonych pokojach liczba ta często przekracza tysiąc, z których większość usiłuje coś powiedzieć. Wszystkie wypowiedzi pojawiają się w jednym oknie, według kolejności ich wpisywania, zaś interakcja składa się zazwyczaj, z co najmniej kilku wątków. Tekst na ekranie kłębi się obficie, odpowiedź na czyjąś wypowiedź może pojawić się od razu poniżej tejże, (jeśli odpowiadający ma szczęście lub ruch nie jest zbyt duży) lub po kilkakrotnym przesunięciu się ekranu (w przypadkach przeciwnych), pojawia się potrzeba specyficznego zorganizowania wypowiedzi, aby uczestnicy mogli się zorientować, kto mówi, do kogo i na jaki temat. Tym bardziej, że na niektórych czatach zaczęły pojawiać się… reklamy, a dokładniej: skrypty, które po uruchomieniu wstawiają, co jakiś czas jakiś tekst. Stąd wypowiedzi skierowane do konkretnej osoby są poprzedzone jej nickiem, a uczestnicy starają się pisać w różnych kolorach.
W przypadku komunikatorów p2p taka organizacja wypowiedzi została wprowadzona przez projektantów programów: nad każdą wypowiedzią znajduje się nick osoby, z którą rozmawiamy, oraz godzina, o której tekst został wpisany, co więcej wypowiedzi drugiej osoby (gdyż zazwyczaj przez komunikatory rozmawiają dwie osoby) są lekko zaszarzone, czyniąc rozmowę jeszcze bardziej czytelną. Co więcej, nawet, jeśli jednocześnie prowadzi się kilka rozmów z różnymi osobami, na odrębne tematy, każdy wątek pojawia się w osobnym oknie. Dlatego rozmawiając przez komunikator, użytkownik ma większe poczucie kontroli nad rozmową, jej przebiegiem, doborem tematów i interlokutorów (na zadane pytanie nie odpowie nagle zupełnie nieznana pytającemu, przypadkowa osoba), zaś w rozmowach na czacie dynamiczność i synchroniczność medium wyklucza taką kontrolę i znacznie utrudnia, nawet przy zastosowaniu wspomnianych powyżej środków, śledzenie toku rozmowy. Poza tym, po wyrzuceniu z czata (w ramach kary lub przez awarie połączenia), uczestnik zazwyczaj traci orientację w sytuacji, gdyż rozmowa w krótkim czasie może radykalnie zmienić temat, a po ponownym połączeniu z danym pokojem w oknie pokazane zostaje zaledwie kilka ostatnich wypowiedzi. W przypadku komunikatorów nawet po utracie połączenia z głównym serwerem z reguły nie traci się wątku w rozmowie, gdyż wysłane do danej osoby komunikaty przechowywane są na serwerze dopóki adresat ponownie się nie połączy.
Jeśli chodzi o słownictwo, obficie pojawiają się na czacie anglicyzmy, w tym nie tylko słowa zapożyczone z języka angielskiego, mniej lub bardziej spolszczone (jak np. "sorki", "oki"), ale i polskie wyrazy zapisane jak gdyby po angielsku ("goopia", "joosh", "mooffie" czyli "mówię", czy "jeshche") , jak w poniższym przykładzie.



Często można też natknąć się na czatach na bardzo niestandardowe użycie wielkich i dużych liter, mogących się pojawić gdziekolwiek w słowie czy zdaniu (np. zetknęłyśmy się z nickami "oBłedNa" i "TrAvIaTa"). Zazwyczaj takie zmiany nie mają żadnego znaczenia, pełnią tylko funkcję ozdobników. Zarówno w anglicyzacji polskich słów, jak i w nietypowych wielkich literach specjalizują się szczególnie nastolatki (sądząc po podawanym w nickach wieku).
Wszystkie wspomniane cechy szczególnie często pojawiają się na czatach, i to do tego stopnia, że niektóre pokoje zaczęły zabraniać w regulaminach używania grafiki, kolorowych czcionek czy anglicyzmów i zanglicyzowanych słów. Wszak, co za dużo to niezdrowo, o czym dobitnie świadczy poniższa rozmowa, której fragment pozwoliłyśmy sobie zacytować, gdyż świetnie ilustruje problem tego nadmiaru:




Faks

Pod koniec XX wieku faks stał się podstawową metodą komunikacji w biznesie. Jednak, aby w dzisiejszych czasach skutecznie konkurować z nowymi technologiami, komunikacja faksowa musiała zaoferować dodatkową funkcjonalność i niższe koszty transmisji. W ten sposób powstała usługa przesyłania faksów przez Internet.

Tradycyjna komunikacja faksowa:

Największą zaletą faksu jest prostota obsługi. Wystarczy podłączyć urządzenie do gniazdka telefonicznego i już. Każdy potrafi włożyć dokument do podajnika, wybrać numer telefonu i wysłać faks. Drugą ważną cechą tej technologii jest szybkość komunikacji.

Mimo pojawienia się nowych metod komunikacji faks jest wciąż podstawowym medium transmisji dla pewnego rodzaju korespondencji. Jest wykorzystywany przy przesyłaniu oryginalnych dokumentów, ręcznie napisanych wiadomości, diagramów czy listów. Stosuje się go również, gdy istnieje potrzeba posiadania wydrukowanej kopii dokumentu. Ponadto faks, w odróżnieniu od poczty elektronicznej, jest prawnie akceptowanym dokumentem niemalże na całym świecie. Zwykły e-mail nie jest postrzegany jako wystarczająco godny zaufania, a nie każdy ma dostęp do poczty elektronicznej z cyfrowym podpisem.
Jednak analogowa technologia faksowania jest zbyt stara i zbyt kosztowna. Jakość przesyłanych w ten sposób dokumentów w dużym stopniu zależy od stanu łączy telekomunikacyjnych, po których odbywa się transmisja. Słaba odporność na zakłócenia podczas transmisji powoduje, że 28% wszystkich międzynarodowych faksów musi zostać ponownie przesłane. Istotną wadą jest również ograniczona przepustowość transmisji, determinowana przez liczbę posiadanych linii telefonicznych i urządzeń faksowych. Gdy wysyła się lub odbiera faks, linia telefoniczna zostaje zablokowana. Jeśli zaistnieje potrzeba wysłania naraz dużej liczby faksów, nie można tego zrobić podczas godzin pracy, ponieważ zablokowałoby to linię telefoniczną na długi czas.

Innym utrudnieniem jest to, że odebrane faksy muszą zostać zebrane, posortowane i dostarczone do odpowiednich osób. Zatem o prywatności korespondencji nie ma, co marzyć. Do tego dochodzi konieczność zakupu papieru oraz uciążliwa archiwizacja.
Największą wadą technologii faksowej są jednak wysokie koszty, na które składają się opłaty telekomunikacyjne, wydatki na zakup sprzętu, materiałów eksploatacyjnych oraz obsługę serwisową.

Transmisja przez Internet

Wysokie opłaty za połączenia długodystansowe spowodowały, że zaczęto szukać rozwiązań alternatywnych. Z pomocą przyszedł Internet. Zamiast wysyłania faksu bezpośrednio pod odległy numer telefoniczny, przesyła się go do lokalnego (pobliskiego) serwera faksowania. Następnie faks jest transmitowany przez Internet do serwera, który znajduje się najbliżej miejsca przeznaczenia. Zdalny serwer nawiązuje połączenie telefoniczne ze wskazanym numerem i przesyła faks.

Korzystanie z tego rozwiązania nie wymaga posiadania dostępu do Internetu - wystarczy zwykła linia telefoniczna. Faksy mogą być wysyłane za pomocą istniejącego w firmie sprzętu i nie ma potrzeby dokonywania dodatkowych inwestycji.

Aby nadać wiadomość, użytkownik wkłada dokument do faksu i wybiera numer odbiorcy tak samo, jak przy tradycyjnym dzwonieniu. Dialer zainstalowany między faksem a gniazdkiem telefonicznym przechwytuje faks i wysyła go pod lokalny numer dostępowy dostawcy usług internetowych, gdzie jest on przetwarzany z postaci analogowej na cyfrową, a następnie przesyłany przez Internet do odbiorcy. Niektóre dialery potrafią rozpoznać czy faks jest wysyłany pod numer lokalny, krajowy czy międzynarodowy. W takim przypadku tylko połączenia krajowe i międzynarodowe są przesyłane do bramki faks-Internet. Połączenia lokalne nie są przechwytywane i faksy zostają wysłane bezpośrednio do adresata.

W transmisji faksów przez Internet wyróżnia się dwie metody: komunikacja w czasie rzeczywistym i store-and-forward. Pierwsza sprowadza się do zastąpienia analogowej linii telefonicznej przez cyfrowe łącze internetowe. Transmisja odbywa się bezpośrednio między urządzeniem nadawczym a odbiorczym. W przypadku store-and-forward faks jest najpierw odbierany przez serwer faksowania, a dopiero potem wysyłany do odbiorcy. Ponieważ z technicznego punktu widzenia ten rodzaj transmisji jest łatwiejszy w realizacji, większość internetowych serwisów faksujących opiera się na technologii store-and-forward.
Oba rozwiązania mają swoje wady i zalety. Wysyłając faks w czasie rzeczywistym uzyskujemy od razu informację o tym czy dokument dotarł do adresata. W przypadku store-and-forward tego luksusu nie ma, za to, jeśli komunikacja nie powiedzie się, serwer faksowania będzie automatycznie ponawiał próbę dostarczenia dokumentu. Dopiero po pewnej liczbie nieudanych połączeń nadawca otrzyma informację o niepowodzeniu transmisji.
Ponieważ dane wędrują głównie przez Internet, koszt transmisji jest niski, zaś faksy mają doskonałą jakość (zero zakłóceń).

E – MAIL

E- mail jedna z usług internetowych, w prawie zwanych usługami świadczonymi drogą elektroniczną, służąca do przesyłania wiadomości tekstowych (listów elektronicznych). Obecnie do przesyłania e-maili używany jest protokół SMTP. Słowo e-mail próbowano w Polsce zastąpić słowem listel (od list elektroniczny), starano się także rozpropagować określenie el-poczta (analogia do el-muzyki, czyli muzyki elektronicznej) – słowa te jednak nie przyjęły się w codziennym użyciu. Językoznawcy za poprawne uznają jedynie formy e-mail oraz mejl[1] – i chociaż ta ostatnia używana jest na razie w języku potocznym, językoznawcy zalecają używać jej w piśmie wszędzie z wyjątkiem oficjalnych tekstów, dopóki forma ta nie przyjmie się dobrze w języku polskim[2].
Dawniej usługa ta służyła jedynie do przesyłania wiadomości od jednego użytkownika danego komputera do innego użytkownika tej samej maszyny, a adres emailowy w zasadzie jeszcze nie istniał. Usługę polegającą na wysyłaniu wiadomości od użytkownika jednego komputera do użytkownika innego wymyślił w roku 1971 Ray Tomlinson, on również wybrał znak @ (at) do rozdzielania nazwy użytkownika od nazwy maszyny (a później nazwy domeny internetowej). Na początku do wysyłania e-maili służył protokół CPYNET, później wykorzystywano FTP, UUCP i wiele innych protokołów, a na początku lat 80. Jonathan B. Postel opracował specjalnie do tego celu protokół SMTP.
Istnieje rozszerzenie poczty elektronicznej – MIME, umożliwiające dołączanie do e-maili danych innego typu w formie tzw. załączników. Wiele komputerów nie jest obecnych w sieci cały czas. Inne nie posiadają prywatnych lub nawet stałych adresów IP. W związku z tym we współczesnym Internecie pocztę przesyła się z wykorzystaniem serwerów pośredniczących. Do odbioru poczty na nich zgromadzonej stosuje się specjalne protokoły – najbardziej znane to POP3 i IMAP. Aby prawidłowo napisać e – mail ,należy zorganizować swoją wiadomość w sposób klarowny i efektywny:
· Pisz krótko

· Upewnij się, że:
1. adresat zrozumie co powiedziałeś tak aby mógł wykorzystać Twoja informacje do
konkretnych celów,

2. redagujesz swój, e-mail tak, jak zrobiłbyś to w rozmowie lub w czasie prezentacji,

3. ważna informacja jest umieszczona w e-mailu i łatwo ja odnaleźć,

4. nie stawiasz adresata przed wyzwaniem, jakim jest zbyt skomplikowany i trudny do przeczytania e-mail.
5. przejdź do sedna sprawy szybko, ponieważ jego czas jest tak samo cenny jak Twój.


Kamery Internetowe

Kamera internetowa (ang. webcam) - kamera cyfrowa podłączana bezpośrednio do komputera najczęściej za pomocą złącza USB. Może przekazywać, co pewien czas obrazy statyczne( tzw. odświeżanie obrazu), lub transmitować dane w sposób ciągły (tzw. streaming cams). Najprostsze modele oparte są na taniej, o niewielkich rozmiarach matrycy CMOS . Jakość obrazu oraz szybkość działania tych kamer pozostawiają niestety wiele do życzenia i przeznaczone są dla użytkowników niezbyt wymagających, mających łącze internetowe o średniej prędkości.
W webkamerach droższych wykorzystuje się matryce CCD o rozmiarach 0,3MPix, co wyraźnie wpływa na poprawienie jakości obrazu. Modele te osiągają prędkość przekazu w rozdzielczości 640x480 pikseli nawet 30 klatek/s. Niektóre z droższych modeli mają możliwość zdalnego sterowania, co jest dla użytkownika dodatkową atrakcją .

UWAGA!